گوشه هایی از خاطرات ارنست همینگوی - وبلاگ نفس

به گزارش وبلاگ نفس، 1899: همین چند روز پیش به جهان اومدم. البته مرسوم نیست که یک بچه یچند روزه خاطرات بنویسه. به خصوص این که نوشتن خاطرات به نظرم کارسوسولی ای می آد. ولی تصورش رو بکن که وقتی مادر آدم یک سرود هچل هفتکلیسایی را به جای لالایی برای آدم بخونه و بعدش هم خودش خوابش ببره چهکاری جز نوشتن خاطرات از دست آدم برمی آد.

1909: امروز توی کتاب علوم عکس یه جونور بامزه رو دیدم که اسمش کوسه بود. به معلممون گفتم: گمونم از دل این حیوونه بشه یه قصهٔ توپ کشید بیرونو پول خوبی ازش درآورد. معلم مون خیلی تعجب کرد ولی چیزی نگفت. امشباز مادرم شنیدم که معلمه از پدرم پرسیده: توی خونه-ی شما مسائل خانوادگیهست؟ و پدرم جواب داده جز این-که زنم نمی-ذاره با تفنگ شکاری به بچه-هاتوی خونه تیراندازی یاد بدم مسأله دیگه ای نیست.

من فکر نمی کنم آوردن تفنگ شکاری تو خونه خطری داشته باشه. البته اگرفقط بخوای پاکش کنی و این کارو تو زیرزمین انجام بدی. وگرنه نمی شه تو پذیراییمهمونا رو نشونه گرفت. چون اونا درمی رن و احتمالا شامی که مامان براشونتدارک دیده می ماله. در غیر این صورت خیلی حال می داد.

1914: درس و مدرسه رو جیم زده م و الان مشغول رسیدن به علاقهٔ واقعیخودم هستم. ول چرخیدن توی ایالت های مختلف. اگرچه برخی وقتا برای نوندرآوردن مجبورم ظرف بشورم یا تو مزرعه ها کار کنم. ولی هرچه باشه بهتر ازمدرسه ست. با این تفاوت که دیگه نمی تونم تو سر و کلهٔ بچه های مدرسه بزنم. البته بعد از اون جریان که او پسره زد چشممو ناکار کرد به خودم قول داده بودمدیگه دعوا نکنم. ولی کیفی که تو کتک کاری هست تو هیچی نیست.

1917: دلمو صابون زده بودم که تو جنگ می تونم یه خون و خون ریزی اساسی ببینم. ولی این مرتیکهٔ مسؤول تقسیم داوطلبان گفت واسه خاطر چشمم نمی تونم توی خود جنگ شرکت کنم. فعلا تو ایتالیا یه کار هیجان انگیزتر پیدا نموده ام.رانندگیآمبولانس جبهه. خیلی کیف می ده که یه مشت آدم رو به مرگ رو جابه جا کنی و تویراه هم ازشون بپرسی: رو به قبله بودن چه جوریه پسر؟.

غیراز دودره کردن ادامهٔ تحصیل بیش تر واسه این اومدم اروپا که بتونم یهوقتایی تو رودخونه های پر و پیمونش ماهی گیری کنم. ولی از اقبال بدم همه یرودخونه های درست حسابی اروپا دست دشمنه. واسه همین ما باید هرچه سریع ترتو جنگ برنده شیم.

1918 : من نمی دونم چرا همه ش باید سر من بلا بیاد. توی آمبولانس نشسته بودم و داشتم با دقت، حالات یه سربازی رو که داشت می مرد یادداشت می کردمکه یهو یه گلولهٔ توپ خورد چند متر اون طرف تر از آمبولانسم. حسابی آش ولاششدم و برم گردوندن شیکاگو.

1920: این جا بدک نیست. با چند تا نویسندهٔ معروف آشنا شده م و یه دختر روزنامه نگار غیرمعروف. این دختره (هدلی رو می گم) عین خودم سرش واسه دردسر درد می کنه. قراره با هم عروسی کنیم و بعدشم بریم یونان. یونانیا و ترکا دارن باهم می جنگن و یک کشت و کشتار حسابی اون طرف در جریانه که حیفه از دستش بدیم. متأسفانه اون جا هم رودخانه های خوبی نداره.

1921: از وقتی که جنگ تموم شده و من و هدلی تو اروپا مونده یم با یه عالمه آدمدرست و حسابی آشنا شده م. سزان که یه دیوونهٔ نقاشی پیکاسو که به خطرچشمای مظلومش و توی رودرواسی این که از داستانای من تعریف می کنه نمی تونم به ش بگم که چیز خاصی از اجق وجقایی که می کشه سردرنمی آم. و یه بابایی به اسم گرترود استن. یه نویسندهٔ آمریکایی مقیم پاریس و درسای خوبی بهم یاد داده. مهم تر از همه اینکه چاقه. منم دوست دارم یه روز مث اون عظیم باشم.

1927: این چند ساله حسابی واسه خودم معروف شده م.این اروپاییا انگار یهچیزایی حالیشون. یا شایدم این جور وانمود می کنن تا جلوی ماها کم نیارن. چوناز این همه استقبالی که از نوشته هام می شه نمی تونم پول خوبی دربیارم.

بعد از چاپ کتاب مردان بدون زن سفارت آمریکا دادخواست طلاق هدلیرو داد دستم. گویا هدلی بدون این که محتوای کتاب توجه داشته-باشه، از اسمشخوشش نیومده و می خواد ول کنه بره. هیچ وقت فکرشو نمی کردم که فرمالیسمواسه م دردسرساز بشه. خب البته منم حالشو گرفتم و گفتم: هرکس توی زن هادنبال عظیمواری و وفاداری بگرده، مخش تاب داره

1928: این فلوریدایی ها به من می گن پاپا. از وقتی که اروپا رو ول نموده م اومده ماین جا احساس می کنم اون چیزی که برای من بین مردم جذابیت درست می کنه داستانامنیست. وقتی یه عده به دیدنم می آن و قبل از هرچیزی به شکم عظیمم و ریشای پریشتمبا تحسین نگاه می کنن. خیال برم می داره که نکنه اینا دنبال خریدن یه گاوه ن نه ملاقاتبا یه نویسنده. به هرحال خوبی فلوریدا ساحلی بودنشه که جون می ده واسه قایق سواریو این که شبا با ماهی گیرا راه بیفتی بری وسط دریا.

1935: اگرچه مردم آفریقا زبون ما رو نمی فهمن ولی عوضش آدمای ساده ای هستن و جک وجونورای خوبی هم برای شکارکردن دارن. گمون کنم آفریقا شانس آورده که من توش به جهان نیومده م وگرنه تا حالا یه شیر یا پلنگ سالم باقی نمونده بود.

1938: آخ جون یه جنگ دیگه. این دفعه یه عده از اسپانیایی ها می خوان یه جمهوری مستقل تشکیل بدن. انگیزه شون مهم نیست. مهم اینه که جنگ کلی کیف می ده و کلی سوژه.

1940: پائولین (زن دومم) زن خوبی بود. البته این اصلا به این که ثروتمند هم بود مربوط نمی شه ها. ولی نمی دونم چرا بعد از چاپ کتاب کشتن برای پیش گیر یاز کشته شدن ولم کرد رفت. مهم نیست چون تازگیا با مارتا نامی آشنا شده م کهاگرچه روزنامه نگارئه ولی مطمئنم دختر خوبی ئه و باهام می-مونه.

1950 : از وقتی با مری (چهارمیه که متاسفانه بازم روزنامه چی) اومدیم هاوانا، خیلی خوش می گذره. هرروز کلی آدم معروف میان دیدنم و بهم مثل پاپ احتراممی ذارن. از ستاره های هالیوود بگیر تا نویسنده های اروپایی. ولی خب آرامش این جادیگه داره حوصله مو سر می بره. با یه دارودستهٔ کمونیست آشنا شده م که دارمشیرشون می کنم تا یه جنگ و دعوایی تو کوبا راه بندازن.

1954: رفته بودم سوئد که واسهٔ پیرمرد و دریا جایزهٔ نوبل بگیرم ولی این آب به آب شدنه حسابی حالمو گرفت. منتقد به تفسیرای عجیب و غریبی ازپیرمرد و دریا می کنن که ازشون سردر نمی آرم. وقتی هم بهشون می گم این چه چیزاییکه شما در خصوص پیرمرد و دریا می گین اصلن تو مخیلهٔ منم نبوده، به جای این کهحالشون گرفته شه کلی احساس غرور می کنن که تونستن جلو زدن یه اثر از خالقشرو ثابت کنن. چه می شه کرد. منتقدن دیگه.

1960: این فیدل کاسترو خیلی آدم باحالیه. کل آمریکای جنوبی رو ریخته به همو باتیستا رو کشیده پایین. روزای درگیری تو هاوانا کلی کیف کردم و یاد قدیما افتادم. یه رفیق هم داره که هم اسم من و مث خودم عشقش دردسر.

1961: این کبد کوفتی بدجوری داره اذیتم می کنه. می خوام برم زیرزمین تفنگ مو تمیز کنم. وقتی برگشتم می خوام یه داستان تازه رو آغاز کنم که گمونم خیلی مشهورتراز پیرمرد و دریا بشه. اما اول باید تفنگمو تمیز کنم.