زندگی مسالمت آمیز مردم چینچورو با مومیایی های 7هزارساله - وبلاگ نفس

به گزارش وبلاگ نفس، مومیایی چینچورو در موزه دانشگاه تاراپاکا قرار گرفته است. این مومیایی مربوط به یک پسربچه بین شش تا هفت ساله است و آزمایش های رادیوکربنی نشان می دهد که قدمت آن بیش از 4100 سال است. شهر آریکا در مرز پرو، بر روی تپه های شنی صحرای آتاکاما، خشک ترین بیابان دنیا، ساخته شده است. اما مدت ها قبل از اینکه شهر ساحلی در قرن شانزدهم تأسیس گردد، این منطقه محل زندگی مردم چینچورو بوده است.

فرهنگ مردم چینچورو در ماه ژوئیه، زمانی که سازمان فرهنگی سازمان ملل متحد صدها مومیایی حفظ شده به وسیله آن ها را به لیست میراث دنیای خود اضافه کرد، رسانه ای شد.

مومیایی های چینچورو برای اولین بار در سال 1917 به وسیله باستان شناس آلمانی، ماکس اوهله، که بعضی از اجساد را در یک ساحل پیدا نموده بود، ثبت شد. اما مشخص سن آن ها چند دهه به طول انجامید.

آزمایش های قدمت رادیوکربنی در نهایت نشان داد که این مومیایی ها بیش از 7هزار سال قدمت داشتند، یعنی دو هزار سال پیش تر از مومیایی های مصری که معروفیت بیشتری در میان مردم داشتند.

در فرهنگ مردم این منطقه اعتقاد بر این بود که مومیایی کردن به عنوان راهی برای زنده نگه داشتن خاطرات مردگان است. با معلوم شدن سن این مومیایی ها، می توان نتیجه گرفت مومیایی های چینچورو قدیمی ترین شواهد باستان شناسی شناخته شده از اجساد مومیایی شده به وسیله بشر باشند.

برناردو آریازا، انسان شناس، می گوید: مردم چینچورو فرایند مومیایی را برای اولین بار خودشان انجام دادند. آن ها از این روش برای دفن و حفظ اجساد استفاده کردند، نه اینکه مردگان را برای مومیایی شدن طبیعی در آب و هوای خشک رها نمایند. اگرچه بعضی از اجساد که به طور طبیعی مومیایی شده اند نیز در این مکان ها یافت شده است.

او در ادامه شرح می دهد که برش های کوچکی روی بدن ایجاد می شدند تا اعضای داخلی را خارج نمایند. سپس حفره ها خشک می شدند و پوست جسد نیز کنده می شد.

سپس مردم چینچورو قبل از استفاده از نی برای دوختن پوست، بدن را با الیاف و چوب های طبیعی پر می کردند تا صاف و توپر بماند. آن ها بعلاوه موهای سیاه و ضخیم را روی سر مومیایی می چسباندند و صورت آن را با خاک رس و ماسکی با سوراخ هایی برای چشم ها و دهان می پوشاندند.

در نهایت، بدن اجساد به رنگ قرمز یا سیاه با استفاده از رنگدانه های مواد معدنی، خاک سرخ، منگنز و اکسید آهن رنگ آمیزی می شده است.

آریازا می گوید: روش ها و رویکرد مردم چینچورو در مومیایی کردن تفاوت قابل توجهی با مصریان داشت. مصریان نه تنها از روغن و باند استفاده می کردند، بلکه در فرایند مومیایی سازی اعضای بدن جسد نخبگان نیز محفوظ بود، در حالی که مردم چینچورو مردان، زنان، بچه ها، نوزادان و حتی جنین ها را بدون توجه به وضعیتشان مومیایی می کردند.

زندگی با مردگان

با صدها مومیایی که در قرن گذشته در آریکا (منطقه ای د ر شیلی) و سایر مکان ها پیدا شده اند، مردم محلی یاد گرفته اند در کنار و حتی در بالای گورستان های پر از مومیایی زندگی نمایند.

کشف بقایای انسان در حین کار ساختمانی یا بیرون کشیده شدن تعدادی از مومیایی ها به وسیله سگ های شکاری چیزی است که مردم بومی آن را به وفور تجربه نموده اند. اما تا مدت ها آن ها متوجه نبودند که این بقایای باستانی چقدر مهم هستند.

جانینا کامپوس فوئنتس، باستان شناس، می گوید: گاهی اوقات ساکنان منطقه به ما داستان هایی می گویند که چگونه بچه ها از جمجمه ها برای فوتبال استفاده می کردند و لباس ها را از تن مومیایی ها در می آوردند، اما اکنون می دانند که وقتی چیزی پیدا کردند به ما گزارش دهند.

آنا ماریا نیتو و پائولا پیمنتل، انجمن هایی را در نزدیکی دو مکان حفاری رهبری می نمایند و با گروهی از دانشمندان دانشگاه محلی تاراپاکا همکاری نزدیکی داشته اند تا به جامعه یاری نمایند اهمیت فرهنگ چینچورو را درک نموده و اطمینان حاصل نمایند از مکان های ارزشمند مراقبت می گردد. آن ها از اینکه یونسکو اهمیت فرهنگ چینچورو را به رسمیت شناخته است، هیجان زده هستند.

در حال حاضر طرح هایی برای موزه محلی وجود دارد؛ جایی که ردیف هایی از بقایای چینچورو زیر شیشه های تقویت شده قرار داده شده تا بازدیدنمایندگان بتوانند به آن نگاه نمایند. اکنون تنها بخش کوچکی از 300 مومیایی چینچورو به نمایش گذاشته شده است. بیشتر آن ها در موزه باستان شناسی سان میگل دو آزاپا نگهداری می شوند.

مسئولان در حال برنامه ریزی برای ساخت یک موزه بزرگتر در این سایت هستند تا مومیایی های بیشتری را در خود جای دهد، اما بودجه کافی نیز برای اطمینان از نگهداری صحیح آن ها ضروری است تا خراب نشوند.

آریازا و جانینا کامپوس، یکی از باستان شناسان محلی، نیز متقاعد شده اند که آریکا و تپه های اطراف گنجینه های زیادی را در خود جای داده اند که هنوز کشف نشده اند. اما، دانش و کاردانی بیشتری برای یافتن آن ها مورد احتیاج است.

شهردار جراردو، اسپیندولا روخاس، امیدوار است اضافه کردن مومیایی ها به لیست میراث دنیای باعث رونق گردشگری و جذب سرمایه های اضافی گردد.

او بعلاوه تاکید می نماید: هر گونه توسعه باید به شیوه صحیح و با همکاری جامعه و حفاظت از سایت ها انجام گردد. برخلاف رم که بر روی بناهای تاریخی قرار گرفته است، مردم آریکا بر روی بقایای انسان زندگی می نمایند و ما باید از مومیایی ها محافظت کنیم. در حال حاضر، قوانین شهری وجود دارد و باستان شناسان در هر زمان که کار ساختمانی انجام می گردد حضور دارند تا مطمئن شوند که بقایای گران بها دچار آسیب نمی شوند.

او معتقد است برخلاف بعضی از منطقه ها دیگر شیلی، جایی که تورگردانان و شرکت های چندملیتی زمین خریداری نموده اند تا از مکان های گردشگری سود ببرند، میراث آریکا باید در دست مردم آن باقی بماند و به نفع جامعه محلی باشد.

رئیس انجمن محله، آنا ماریا پریتو، معتقد است که معروفیت تازه کشف شده مومیایی ها به نفع همه خواهد بود.

او می گوید: اینجا یک شهر کوچک و صمیمی است. ما می خواهیم گردشگران و دانشمندان از سرتاسر دنیا بیایند و در خصوص فرهنگ باورنکردنی چینچورو که ما در تمام عمر خود با آن زندگی نموده ایم، چیزهای تازه ای یاد بگیرند.

* ترجمه: آناهیتا رشیدی