شگرد خاص نکونام برای زمین زدن یحیی - وبلاگ نفس

به گزارش وبلاگ نفس، از زمستان سال گذشته که پنجره نقل و انتقالاتی فولاد بالاخره باز شد و این باشگاه توانست تیم خود را تقویت کند، سه بار با پرسپولیس بازی نموده است. حاصل این بازی ها 2 برد و یک مساوی برای فولاد بوده و از آن ویژه تر پرسپولیس در این سه بازی حتی یک گل هم به فولاد نزده است. در واقع شانس گل پرسپولیس در این 3 بازی به طور میانگین 0.46 بوده و در هیچ کدام از 3 بازی نتوانسته موقعیت های لازم برای پیروزی را روی دروازه فولاد ایجاد کند.

فولاد برای هرکدام از این 3 بازی، باتوجه به بررسیی که از شرایط فنی پرسپولیس داشته است، شیوه بازی خاصی را مدنظر قرار داده و برنده بوده، اما هربار پیروزیت این تیم زیر بار حاشیه ها دفن شده است.

این ذات فوتبال ایران است و در بازی های این چنینی برای استقلال و پرسپولیس بیش از آنکه کیفیت تیم های مقابل دیده گردد، از شکست های این دو تیم حرف می زنند. در فضای رسانه ای سرخابی زده ایران، جای اینکه در پی ریشه های فنی این پیروزیت در عملکرد تیم هایی فولاد و سپاهان (به خاطر برد مقابل استقلال) باشند، دنبال مقصر شکست می گردند و از این زاویه به ماجرا نگاه می نمایند. یک روز سیاوش یزدانی را مقصر می دانند و یک روز طرفدار فولاد روی سکو های فولاد آره نا را که البته این هم جای نقد و بررسی دارد.

به تحلیل فنی بازی آدینه (فولاد-پرسپولیس) برسیم. کادرفنی فولاد قطعا در بررسیی که داشت به این نتیجه رسید پرسپولیس با کیفیت بالای هفته های گذشته، نتایج اتفاقی به دست نیاورده است. این تیم هم در حمله و هم در دفاع مبنای کار را در اورلود در سمتی از زمین که توپ در آن قرار داشت، گذاشته بود. این در دفاع یادآور یک ضعف تاریخی پرسپولیسِ گل محمدی بود که اخیرا دوباره شدت گرفته و کادرفنی فولاد روی همین نکته تمرکز نموده بود. اینکه تیم پرسپولیس در زمان دفاع بیش از میزان به سمت توپ شیفت می گردد و در کانال مخالف فضای خالی به حریف می دهد.

بر این اساس برنامه ای که کادرفنی فولاد در زمان حمله داشت، گردش توپ در سمت چپ، فضاسازی برای تورس (که برای حریف ناشناخته بود) در سمت مخالف و استفاده از فضای ناشی از شیفت شدن دفاع پرسپولیس بود که روی همین طرح و نقشه هم به گل رسید.

تورس تا پیش از گل تنها یک لمس توپ داشت (در دقیقه 14) و تعمدا 22 دقیقه از جریان بازی دور نگه داشته شد. توپ به سمت چپ می رفت و در کانال راست برای تورس فضا ایجاد می شد. تا لحظه غافلگیری فرا برسد.

بعد از گل، پرسپولیس خیلی زود سراغ پلن بی خود رفت (اضافه کردن مهاجم بلندقد، بیرون کشیدن نعمتی و انتقال امیری به دفاع چپ). کادر فنی فولاد برای این تغییر آماده بود، اما فکر نمی کرد اینقدر زود اتفاق بیفتد. پرسپولیس عملا با این تغییر کیفیت گردش توپ خود در فضای بین خطوط را پایین آورد و در کناره ها آرایش هجومی بیشتری به خود گرفت.

با مشاهده و بررسی این شرایط در جریان بازی، در نیمه دوم رویکرد فولاد به پرس و توپ گیری از نفرات هجومی پرسپولیس در فضای بین خطوط و طراحی ضدحمله تغییر کرد. اگر آغاز نیمه دوم را به خاطر بیاورید، در اجرای این طرح هم فولادی ها پیروز بودند و بازی تا پیش از توقف های متعدد و حواشی، کاملا مطابق میل فولاد پیش می رفت. پرسپولیس عملا تا قبل از دقیقه 94 نتوانست هیچ موقعیتی روی دروازه فولاد بسازد. دو موقعیت دقایق پایانی پرسپولیس حاصل بازی مستقیم این تیم و به هم ریختن تمرکز مدافعان فولاد بود که در آن شرایط طبیعی بود.

این برد یک روایت مجذوب کننده فنی داشت، اما این روایت زیر کوه حجیم حاشیه ها مدفون شد. متاسفانه فوتبال ایران روی حاشیه ها شیفت می نماید نه مسایل فنی. این برد فولاد دلایل فنی ویژه ای داشت. همانطور که نتایج بازی های قبلی فولاد و پرسپولیس ریشه های فنی داشت. به خاطر بیاوریم در بازی رفت چطور پرسینگ فولاد بر گردش توپ پرسپولیس غالب شد. در آن بازی مساله پرسپولیس این نبود که نمی توانست روی دروازه فولاد موقعیت بسازد، بلکه مساله این بود که آن ها نمی توانستند توپ را از زمین خودشان بیرون بیاورند و به زمین فولاد برسانند.

60 هزار طرفدار حاضر در ورزشگاه در آن بازی دیدند که توپ در بیشتر زمان های مسابقه در زمین پرسپولیس جریان داشت و به انتقاد از عملکرد تیم خود پرداختند. درحالی که پرسپولیس چه آن روز ها و چه امروز یکی از برترین های لیگ در گردش توپ است و آن چه دیده نشد و در محاسبات نیامد، برنامه ویژه فولاد برای پرسینگ و خلع سلاح پرسپولیس بود.